12.3.2011

เมื่อเดินไปถึงที่สถานีคะมะคุระก็ยังเช้าอยู่ ที่ด้านหน้ามีป้ายประกาศติดว่าจะทดลองเดินรถไฟสายโยะโคะซึคะในเวลาประมาณ 8.00 น.และคาดว่าน่าจะยืนยันการทดสอบได้ในเวลา 8:30 น. ซึ่งจะเป็นการเดินรถระหว่างสถานี "ซึชิ" ถึง "โอฟุนะ"เท่านั้น สำหรับสถานีซึชิ คือหนึ่งสถานีที่เลยจากสถานีคะมะคุระ ส่วนสถานีโอฟุนะคือสถานีที่ 2 ก่อนหน้าสถานีคะมะคุระนั่นเอง

แม้จะเป็นการวิ่งในช่วงสั้นจิ๊ดเดียว แต่ถ้ารถไฟวิ่งถึงสถานีโอฟุนะก็ยังโอเค เนื่องจากเป็นสถานีเชื่อมต่อที่จะกลับโตเกียวได้ แม้ตอนนั้นจะยังไม่สามารถยืนยันได้เลยว่าโยะโคะซึคะสายนี้จะวิ่งต่อกลับไปถึงโตเกียว(ซึ่งปกติจะวิ่งถึง)หรือสายอื่นอย่างโชนันชินจุกุที่นั่งมาแต่แรกจะวิ่งได้แล้วหรือยัง เอาเป็นว่าไปถึงสถานีโอฟุนะให้ได้ก่อนแล้วกัน

ตอนแรกเจ้าหน้าที่ที่หน้าสถานีก็ประกาศผ่านลำโพงว่าขณะนี้ยังรอการอนุมัติให้วิ่งทดสอบอยู่ แนะนำให้รอที่หน้าสถานีเพราะจะอุ่นกว่าที่ชานชาลาข้างในนะครับ ดูท่าสักพัก ไหนๆก็ไหนๆ ขึ้นไปรอที่ชานชาลาเลยก็ได้ แม้จะหนาวเราก็บ่ยั่น เนื่องจากตอนนั้นคนยังไม่แยะ ซึ่งก็ดีที่ขึ้นไปรอที่ชานชาลาก่อนเพราะภายหลังคนมากมายมาก ขึ้นไปรอที่ชานชาลาที่จะมุ่งไปสถานีโอฟุนะ แถวก็ยาวในทันที จนเจ้าหน้าที่ถือโทรโข่งมาแจ้งว่า ที่ด้านหน้าและท้ายขบวนแถวยังว่าง ขยับไปตรงนั้นจะดีกว่าครับ จึงไปยืนตั้งคิวตามที่แนะนำ พลางขยับแข้งขยับขาแก้หนาวไปเรื่อย

อนึ่งณ.ตอนนั้นได้มีโอกาสเห็นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับแล้ว ได้แต่อึ้งกับภาพเหตุการณ์เต็มๆหน้า ซื้อมาอ่านหนึ่งฉบับพร้อมๆแอบอ่านของชาวบ้านอีกหลายฉบับยามท่านๆกางอ่านกัน (ตามนิสัยบ้าข้อมูลของหมูใคร่รู้) ข้อมูลในวันนั้นยังอยู่ที่ 8.8 ก็ว่าแรงมหาศาล แล้วแต่ละภาพนี่...........

เต้นแท็ปแก้หนาวอยู่ที่คิวแถวจนเวลา 8.00 น.ก็แล้ว ถึง 8:30 น.ขบวนรถไฟด้านที่จะไปสถานีซึชิก็ยังจอดนิ่งไม่ขยับ ในที่สุดเจ้าหน้าที่ก็ประกาศว่าจะทดลองวิ่งไปซึชิแล้วครับ คนที่จะไปทางโน้นที่มีอยู่นิดหน่อยก็ขยับเข้าไปนั่งรอในขบวนรถ แต่ก็ไม่เริ่มเสียที เต้นแท็ปกันต่อไป อีกครู่ใหญ่เจ้าหน้าที่สถานีก็ประกาศว่าขบวนรถที่จะทดลองวิ่งไปซึชินี้เมื่อวิ่งถึงสถานีซึชิแล้วขบวนเดียวกันนี้ก็จะวิ่งย้อนกลับมาที่สถานีคะมะคุระและวิ่งต่อไปยังสถานีโอฟุนะครับ ทันทีที่สิ้นเสียงประกาศเท่านั้นแหละ ทุกคนที่เข้าคิวจะไปโอฟุนะก็กรูเข้าขบวนรถที่จะไปซึชิทันทีพร้อมๆกับเสียงบ่นของคุณป้าทั้งหลายว่า "โธ่ ก็บอกแต่แรกซิจ๊ะ" ปล่อยให้ยืนหนาวอยู่ได้ เพราะนั่งรอในขบวนรถก็ยังหนาวน้อยกว่า แม้ประตูรถจะยังเปิดกว้างรับลมอยู่ เนื่องด้วยยังไม่เคลื่อนขบวนก็ตาม

รออีกสักพักก็ได้ฤกษ์ขยับไปสถานีซึชิ ทันทีที่รถไฟออกวิ่งพนักงานขับรถไฟก็ประกาศว่าเพื่อความปลอดภัยจะวิ่งในความเร็วต่ำกว่าปกติและจะมีการหยุดเป็นระยะๆเพื่อเช็คความปลอดภัย รถไฟจึงออกวิ่งแบบสุดหวานเย็นสลับกับเบรคหยุดนิ่งเป็นระยะ ดีที่เราเป็นกลุ่มแรกทุกคนจึงได้นั่งกันหมด พอวิ่งกลับมาที่สถานีคะมะคุระอีกครั้งเพื่อไปสถานีโอฟุนะ คนที่มารอที่หลังก็ต้องยืนกันหมด แล้วหวานเย็นกันต่อไป ระหว่างนั้นในขบวนรถก็มีตัวอักษรวิ่งแจ้งว่ามีรถไฟสายใดจะทดลองวิ่งเมื่อไร มีสายอะไรบ้างรวมทั้งพนักงานขับรถก็ประกาศอัพเดตให้ข้อมูลว่าสายใดวิ่งได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่มีชื่อสายโชนันชินจุกุที่นั่งตอนขามา ทว่าสายโยะโคะซึกะนี้ก็กลับถึงโตเกียวได้ เพียงแต่ไม่ตรงถึงสถานีที่พักอยู่เท่านั้น อย่างไรก็ตามก็ต้องไปเปลี่ยนขบวนรถที่สถานีโอฟุนะอยู่ดี นั่งสายนี้ก็ได้ เข้าโตเกียวให้ได้ก่อนแล้วกัน

ครั้นพอใกล้ถึงสถานีโอฟุนะ พนักงานขับรถก็ประกาศแจ้งเลขที่ชานชาลาของสายต่างๆที่สามารถต่อไปได้ จึงย้ายไปต่อรถในทันที โอ้! คิวที่นี่อื้ออึงแน่นขนัดทีเดียว เนื่องจากเป็นชุมสายต่อไปได้หลายทิศ มุ่งไปต่อคิวอีกเช่นเคย สักพักขบวนรถที่จะกลับโตเกียวก็มาถึง ทันทีที่ประตูเปิดออก คิวก็หลั่งไหลเข้าไปแออัดแน่นในขบวนรถกลายปลากระป๋องในทันใด

ตอนเข้าคิวอยู่ที่ชานชาลาก็หนาว อากาศเย็นเจี๊ยบ ครั้นพออัดเข้าไปในขบวนรถ ก็อุ่นจนร้อน หายใจจะไม่ออก ต้องหาทางขยับแขนขยับมือแทรกอณูช่วงว่างที่มีอยู่น้อยนิดขึ้นมาขยับผ้าพันคอให้ขยายออก มิฉะนั้นอาจเป็นลมได้ แต่ถึงเป็นลมก็ไม่สามารถระทวย ลงไปทรุดที่ตรงไหนได้ คงเป็นลมแบบยืน เพราะไร้ช่องว่างระหว่างคนจริงๆ ^^

แถมที่เด็ดดวงคือความหวานเย็น วิ่งอย่างช้าแบบใจจะขาดรอนๆ ดีที่สายโยะโคะซึคะนี้เป็นรถด่วนจึงไม่จอดทุกสถานีย่อย แต่ก็วิ่งในระดับความเร็วต่ำสุดขีด เทใจให้ความปลอดภัยเต็มร้อย ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญ ทว่าเล่นเอาเมื่อยเชียวค่ะ ในที่สุดสายโยะโคะซึคะก็นำหมูใคร่รู้มาถึงสถานีชินะกะวะ เข้ามาถึงโตเกียวในที่สุดแม้จะยังไม่ใช่สถานีที่พักก็ตาม ขอลงที่นี่ก่อนแล้วกันนะค่ะ ก็เพราะเริ่มตาลาย ท้องร้องแล้วซิคะ

สถานีชินะกะวะเป็นสถานีใหญ่ มี ecute ชอปปิ้งมอลล์น้อยๆในตัวสถานี มีทั้งร้านอาหารและร้านขายของมากมาย ขอแว่บเข้าไปหาอะไรทานก่อนแล้วกัน ที่จริงหลายวันก่อนหน้านี้ก็แวะมาเล่นปั๊มตรายางที่ร้าน stamp it ของ d-bros อยู่นานสองนาน เลยยังล้อเล่นกับเพื่อนร่วมทางว่าแวะเล่นปั๊มตรายางกันอีกรอบก่อนไหม แต่น้ำย่อยไม่รอท่าจึงปราดแวะซื้อข้าวปั้นมาหม่ำก่อนนะค่ะ

ตั้งแต่ออกจากขบวนรถ ขึ้นบันไดมาก็ปะทะกับฝูงชนที่แน่นขนัดทั้งสถานี เนื่องจากบางสายก็ยังไม่เดินรถ คิวเรียงเป็นแผงๆเต็มล้น หาทางเดินแทบไม่เจอเชียวค่ะ ปะทะแต่คิวกับคิว ข้างใน ecute เองก็คนเต็ม ที่นั่งที่มีอยู่น้อยนิดก็แน่น จนบางคนจ่อมนั่งลงกับพื้นเสียเลย

พอเติมพลังเสร็จก็ได้เวลาเดินทางต่อ ตั้งแต่อยู่ที่คะมะคุระก็แว่วว่าเจอาร์สายยะมะโนะเทะวิ่งแล้ว จึงมุ่งไปชานชาลาสายยะมะโนะเทะ ถึงชานชาลาก็รีบปราดเข้าตัวขบวนรถ มีที่ว่างให้นั่งพอดี จุ้มปุ๊กปั๊ปก็ได้ยินเสียงประกาศว่า สายวนรอบนอกนี้ยังไม่วิ่ง อ้าว! ตอนนี้วิ่งแต่สายวนรอบในนะครับ รอบนอกจากชินะกะวะไปชินจุกุยังรอคอนเพิร์มครับผม ติ๊กต๊อกเอาไงดี จะนั่งสายวนรอบในไปสถานีโตเกียว แล้วนั่งสายฉูโอที่เป็นสายรถด่วนกลับชินจุกุดีไหม แต่ว่าเจ้าสายฉูโอวิ่งหรือยังเล่า กระนั้นเลยรอสายวนรอบนอกนี่แหละ เดี๋ยวก็คงวิ่งเพราะสายยะมะโนะเทะนี้เป็นสายเบสิค สายหลักน่าจะอีกไม่นาน

ระหว่างรอ ก็ได้ยินบทสนทนาของคุณลุงกับคุณปู่ว่า ถ้าเป็นหนุ่มๆนะ ไม่รอรถหรอก ออกเดินเท้าไปนานแล้ว สักครู่พนักงานขับรถก็ประกาศว่าจะออกวิ่งไปยังสถานีโอซะคิซึ่งเป็นสถานีถัดไปหนึ่งสถานีก่อนนะครับ เล่นกระดึบกันทีละสถานีเลย รับทราบค่ะ เพื่อความปลอดภัยของทุกท่าน พอถึงสถานีโอซะคิ พี่ก็จอด บอกว่าเดี๋ยวรอคอนเฟิร์มหน่อยนะครับ สักพักก็ขยับวิ่งไปโกะทันดะสถานีถัดไป แต่พอถึงสถานีโกะทันดะ จากโกะทันดะคราวนี้ไม่เขยิบจอดเขยิบจอดทีละสถานีแล้ว วิ่งจอดตามปกติได้แล้วและในที่สุดก็ถึงสถานีชินจุกุเรียบร้อยในเวลาราวบ่ายโมงกว่า เดินกลับโรงแรม ปฏิบัติกิจส่วนตัว ล้างหน้าล้างตาแปรงฟัน ฯลฯ เห็นที่นอนก็หัวถึงหมอนงีบไปพักหนึ่งแบบไม่รู้ตัว ก่อนที่จะตาลุกมาตะลุยท่องโตเกียวต่อในวันนั้นกับวันอาทิตย์ที่เหลือ และกลับกรุงเทพตามกำหนดในวันจันทร์ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแผนการใดๆ เราสู้ หาได้รู้ไม่ว่าจะมีอะไรเซอร์ไพรสในวันกลับ ฮะฮ้า

つづく