11.3.2011 part 2



ที่หน้าสถานี มีกลุ่มเจ้าหน้าที่ของเมืองในเสื้อคลุมกันลมด้านหลังระบุชื่อเมืองยืนให้ความช่วยเหลืออยู่ ประจวบกับเจ้าหน้าที่กำลังจะเดินนำนักท่องเที่ยวญี่ปุ่นอีกกลุ่มไปยังสถานที่พักฉุกเฉินพอดี เลยถือโอกาสเกาะกลุ่มไปกับเขาด้วย การเดินไปนั้นจะมีเจ้าหน้าที่เดินนำทางหนึ่งคนและอีกคนจะเดินตามหลังปิดขบวนเผื่อกันหลง เมื่อเราไปต่อท้ายจึงถามย้ำเจ้าหน้าที่ที่ปิดท้ายขบวนว่า กำลังไปที่พักฉุกเฉินใช่ไหมคะ ก็ได้รับคำถามว่าใช่ เป็นโรงยิม และพอเดินไปไม่นานก็มีเด็กสาววัยรุ่นญี่ปุ่นอีก 2 คนลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาสมทบถามเจ้าหน้าที่ว่าโรงเรียนประถมไปทางไหน เจ้าหน้าที่จึงตอบไปว่า โรงเรียนประถมเต็มแล้ว เดี๋ยวไปที่โรงยิมของเมืองแทนกัน

ด้วยกว่าหมูใคร่รู้จะขยับไปนั้น นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่นที่ติดค้างได้เคลื่อนย้ายมุ่งไปสถานที่พักฉุกเฉินตั้งแต่ที่ประกาศว่ารถไฟจะไม่วิ่งแน่นอนในคืนนั้น แต่ข้าพเจ้าใจเย็นขอหาอะไรทานให้อิ่มท้อง และเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยก่อนจึงเคลื่อนตัว สัมภาระในตัวก็มีน้ำดื่มคนละขวดให้อุ่นใจอยู่

เดินไปไม่นานก็ถึงโรงยิมของเมือง เป็นอาคารประมาณ 3 ชั้น มีเจ้าหน้าที่เข้ามาต้อนรับทันที แนะนำให้ถอดรองเท้าแล้วถือขึ้นไปชั้นสอง กวาดสายตามองไปเห็นตู้กดน้ำหลายตู้ที่ทางเข้าก็อุ่นใจ เมื่อขึ้นไปชั้น 2 เห็นทางเข้าสนามวอลเลย์บอลขนาดราว 2 สนามอยู่เยื้องหน้า ที่โถงหน้าทางเข้ามีห้องน้ำสะอาดสะอ้านขนาดใหญ่ของทั้งชาย-หญิง พร้อมกระดาษชำระเรียงสต็อคเต็มอัตราศึก รวมทั้งมีเครื่องกดน้ำสะอาดให้ดื่มอีกด้วย เมืิ่อเข้าไปจับจองวางสัมภาระตรงพื้นที่ในโรงยิม ก็รี่ไปต่อแถวที่กำลังแจกผ้าห่มอยู่พอดี กวาดสายตาไปรอบๆเห็นบรรดาคุณลุงคุณป้าที่มาก่อนหน้าเรานั่งนอนพักอยู่บนฟูก ยึดพื้นที่ผนังรอบสนามกันเรียบร้อย



ได้ผ้าห่มมากันคนละผืน แต่พื้นสนามนั้นเย็นใช่ย่อย จึงเอามาปูรอง 1 ผืน อีกผืนไว้ห่ม มองขึ้นไปข้างบน เห็นมีผู้คนประปรายอาศัยอยู่ที่อัฒจันทร์ชั้นบน แต่ข้างบนน่าจะหนาวกว่า ไหนๆก็จุ้มปุ๊กที่กลางสนามไปแล้ว ก็อยู่ตรงนี้แหละ ในระหว่างนั้นก็ยังคงมีคนทยอยเข้ามาพักพิงเรื่อยๆ บางคนก็ห่อตัวนอนเงียบ บ้างก็พูดคุยกันแก้เหงา ทั้งหมดส่วนใหญ่เป็นคนญี่ปุ่น มีชาวต่างชาติอยู่เล็กน้อยกระจายแทรกอยู่ แรกๆก็นั่งดูบรรยากาศดูคนโน้นนี้ สักพักก็นอนพักเอาแรงดีกว่า

ทว่ายิ่งดึก อากาศก็ยิ่งเย็นลง เสียงลมพัดหลังคาโรงยิมตึงทีเดียวเชียว พลิกตัวที จับศีรษะตัวเอง ผมยังเย็นเจี๊ยบเลย ขนาดที่สวมโค้ทแคชเมียร์อย่างดียังรู้สึกหนาวเลย ระหว่างนั้นก็ได้ยินน้องเด็กวัยรุ่น 2 คนที่อยู่ใกล้ๆว่าย้ายไปตรงโน้นดีกว่า ที่ข้างนอกสนามอุ่นกว่าแยะเลย จึงสะกิดผู้ร่วมทางที่หนาวงึกๆอยู่ว่าจะย้ายไหม สักพักก็ได้ยินเสียงจากคุณลุงคุณป้ากลุ่มข้างๆที่อยู่อีกด้านว่า ตรงโน้นอุ่นกว่า ทว่าผู้ร่วมทางนั้นไม่อย่าขยับไปไหนใดๆ ก็เพราะขยับที่ที มันหนาวน่าดู แต่ละก้าวย่างนี่เย็นเฉียบ แต่ก็อยากให้เพื่อนได้อยู่ที่อบอุ่นหน่อย เลยลุกย่องไปดูลาดเลา จริงด้วย! ที่โถงด้านหน้าสนาม อุ่นกว่าจริงๆ ยิ่งเดินไปที่ห้องด้านนอกที่อยู่ชั้นเดียวกันก็ยิ่งอุ่น แถมได้ยินเสียงวิทยุเปิดอยู่ เลยย่องเข้าไปฟังข่าว ทำให้ยิ่งตระหนักถึงความรุนแรงของเหตุการณ์ มีประกาศถึงสถานที่พักฉุกเฉินในโตเกียวด้วย และที่ว่าบริเวณนอกสนามอุ่นกว่าก็เพราะห้องอีก 2 ห้องด้านนอกนี้มีเครื่องฮีตเตอร์อยู่ เปิดแบบเต็มที่เสียด้วย แต่คนก็ทั้งนั่งและนอนที่พื้นอยู่เต็ม

ได้ความมาระดับหนึ่ง จึงย่องกลับมาบอกเพื่อน แต่ก็ตัดสินใจว่าอยู่ที่เดิมนี่แหละ เพราะการนอนในฮีดเดอร์แรงๆจะทำให้ไม่สบายเอาง่ายๆ หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่คงเห็นคนในสนามคุดคู้กัน ได้นำผ้าห่มเสริมมาแจกเพิ่มให้กับทุกคน เลยไปเข้าแถวรับมาเพิ่ม ในระหว่างนั้นก็เห็นเจ้าหน้าที่เดินวนทั่วถึงที่อัฒจันทร์ชั้นบน ดูว่ามีคนชราหรือผู้ใดต้องการผ้าห่มเพิ่มหรือไม่ด้วย



ครั้นรุ่งสาง เจ้าหน้าที่ก็เริ่มแจกของให้รับประทานรองท้องเป็นบิสกิตแผ่นโต จึงไปต่อคิวรับมาหม่ำ ต่อจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่ก็เดินมาประกาศว่า รถไฟจะเริ่มทดลองเดินในช่วง 8 โมงเช้า แต่ยังจะเป็นช่วงสั้นๆ และไม่กี่ขบวน สำหรับคนที่ประสงค์จะเดินทางกลับก็สามารถไปที่สถานีได้ ส่วนคนที่ยังไม่พร้อมก็สามารถอยู่พักที่สถานที่พักฉุกเฉินนี้จนกว่าจะพร้อม อีกสักพักเมื่อคนส่วนใหญ่เริ่มไปจัดแจงภารกิจเข้าห้องน้ำกันเรียบร้อย ก็จึงเริ่มทยอยพับผ้าห่ม เก็บให้เป็นระเบียบอุ้มไปคืนเจ้าหน้าที่กัน และค่อยๆทยอยกลับออกไป

พูดถึงผ้าห่ม สังเกตตอนที่เจ้าหน้าหอบกล่องมาแจก เห็นที่กล่องเขียนไว้ว่าเป็นผ้าห่มที่รีไซเคิลจากขวด pet แล้วแต่ละผืนที่แพ็คไว้อย่างดีด้วยถุงพลาสติกหนา เมื่อเจ้าหน้าที่สาละวนแกะแจกให้นั้น ทุกผืนก็ใหม่เอี่ยม ที่สำคัญไร้กลิ่นอับ กลิ่นชื้น กลิ่นเหม็นใหม่ก็ไม่มีแต่อย่างใดๆ (ต่อมาเมื่อกลับมาโตเกียวดูข่าวของทุกที่ ก็สังเกตเห็นว่าเป็นยูนิฟอร์มสีน้ำตาลอ่อนเหมือนกันหมด ไม่หลุดความมีรสนิยมแม้ยามฉุกเฉิน)

ค่ำคืนที่อาศัยในที่พักฉุกเฉินนั้น เต็มไปด้วยความสงบ (แม้จะมีบางกลุ่มจับคุยโต้รุ่ง ในขณะที่คุณลุงบางคนกรนสนั่นสนาม ^_^ ) สิ่งที่สำคัญคือ มีบรรยากาศแห่งความปลอดภัยสูง นอนหลับได้อย่างไม่ต้องกังวลในชีวิตและทรัพย์สิน ข้าวของวางทิ้งไว้ได้อย่างสบาย ไม่มีใครเฉียดใกล้ space ของแต่ละคน


*ภาพถ่ายเมื่อผู้คนเริ่มทยอยกลับออกไปแล้ว

พอหม่ำบิสกิตหมด เข้าห้องน้ำเรียบร้อย เราก็พับผ้าห่มไปคืน แล้วขยับค่อยๆเดินกลับไปที่สถานีบ้างเหมือนกัน ส่วนจะมีรถไฟวิ่งถึงโตเกียวหรือไม่ก็ยังไม่ทราบ ด้วยที่ป้ายประกาศที่สถานที่พักฉุกเฉินนั้นยังไม่มีชื่อของสายรถไฟที่นั่งมา แต่กลับไม่มีความกังวลใดๆ

つづく

Comments

  1. ตามมาอ่านต่อคะ

    ReplyDelete
  2. สุดยอดเลยค่ะคุณหมู ทุกอย่างช่างเตรียมพร้อมจริงๆ เห็นแบบนี้รู้สึกอุ่นใจมากเลย โดยเฉพาะบรรยากาศปลอดภัยและสงบ ถ้าหนาวน้อยกว่านี้หน่อยคงแจ่มเลยนะคะ :)

    ReplyDelete
  3. สุดยอดจริงๆ นี่ขนาดฉุกเฉินนะยังพร้อมขนาดนี้ ชอบที่สุดตรงที่ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยน่ะจ้ะ

    ReplyDelete
  4. พี่อ๊อดแอ๊ดMarch 19, 2011 at 4:58 PM

    ชมเชยความwell-prepared, very discipline ของชาวญี่ปุ่นเท่าไหร่ก็ไม่มีวันจบ
    เทียบกับบ้านเรา ของแจก, ของบริจาค พี่ทั่นยังเม้มกันเรย น่าอ่ายจริง

    ReplyDelete
  5. ตอนเกิดเหตุใหม่ๆ ก็เข้ามาดูเวป ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมไม่เห็นเขียนอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ รออ่านด้วยใจจ่อ หมูปปลอดภัยนะครับ พึ่งกลับจากโตเกียวก่อนเกิดเหตุได้สองวันเหมือนกัน
    ขออนุญาติเอา link web. หมูไปแชร์ใน facebook ผมนะครับ คนสนใจเรื่องนี้มากมาย

    ReplyDelete
  6. รออ่านต่อค่ะ

    ReplyDelete
  7. คุณ behindscene : อยากเพิ่งเบื่อนะคะ ยังมีต่ออีกหลายตอนเกี่ยวกับวันต่อๆมา ^^
    คุณปุ๊ก : ขนาดเป็นคนชอบอากาศหนาวมาก ยังรู้สึกหนาวเลยค่ะ
    อ้วน : ความปลอดภัยนี่สำคัญที่สุดจริงๆล่ะ อ้วน
    พี่อ๊อดแอ๊ด : เข้าไปเช็คเว็ปไซต์ของเมืองภายหลังก็มีระบุแผนการและวิธีการรับมือเหตุการณ์ฉุกเฉินไว้อย่างละเอียดเลยค่ะ (ไม่ใช่เฉพาะเหตุการณ์ครั้งนี้) แล้วโรงยิมที่ไปพักนี้ก็เป็นสถานที่เสริมไม่ได้ระบุไว้ในแผนปกติของเมืองด้วยค่ะ
    พี่ nikrom : โอ้! พี่ก็เพิ่งกลับมาเหมือนกันหรือคะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับความห่วงใย แชร์ได้ตามสะดวกเลยค่ะ ที่จริงบันทึกเรื่องนี้ไม่ได้เผชิญกับเหตุการณ์ร้ายแรงใดๆ นับเป็นความโชคดีมากๆ หากพอเป็นประโยชน์ใดๆบ้างก็ยินดีอย่างมากค่ะ
    คุณแพท : เดี๋ยวตอนของวันรุ่งขึ้นจะตามมานะคะ

    ReplyDelete
  8. มาลงชื่อด้วย นึกว่าพี่หมูหายไปไหนตั้งนานแน่ะ ^^"
    มาตรการเตรียมความพร้อมของเค้าดีจริงๆเลย เมื่อไหร่เราจะร่วมมือกันทำได้อย่างนั้นบ้างนะ...รอติดตามตอนต่อเหมือนเคยนะคะ

    ReplyDelete

Post a Comment