ความเผ็ด ความเร็ว ความคงทน

ความเผ็ดที่เราคุ้นเคยมักเป็นเผ็ดจากพริกชนิดต่างๆ อย่างจิ๊บๆกับเผ็ดพริกไทย
ไต่ระดับขึ้นมาก็เป็นพริกป่น ไล่ไปถึงอย่างร้อนๆก็ต้องพริกขี้หนูสวน
ไม่ว่าเผ็ดอย่างไหนก็ล้วนเดินทางมาอย่างเนิบๆ
ค่อยๆแผ่ซ่านยกระดับอุณหภูมิของร่างกายอย่างช้าๆ ให้สูงขึ้นทีละน้อย
แถมยิ่งทานซ้ำ ทานต่อเนื่องก็ยิ่งเพิ่มปริมาณความเผ็ด
ให้รู้สึกร้อนวูบรู้สึกวาบขึ้นไปเรื่อยๆ อาจถึงขนาดเหงื่อตก
แถมคงทนอยู่นานพอประมาณไม่จางหายไปง่ายๆ
เหมือนนั่งรถไฟหวานเย็นของบ้านเรา
ไปเรื่่อยๆอย่างช้าๆค่อยๆเก็บระยะทาง

ในขณะที่ความเผ็ดขึ้นชื่อของญี่ปุ่นที่เป็นความเผ็ดจากวะซะบินั้น
เป็นความเผ็ดชนิดเร็วด่วนแบบรถไฟชินคังเซน
วิ่งปร็ูดขึ้นจิ๊ดทะลุทะลวงจมูกวาบไปทั้งศีรษะ
แต่ก็พลันหายวับไปกับตาเช่นกัน ประเภทมาเร็วไปเร็ว
ไม่ถึงขนาดเรียกเหงื่อ ให้ต้องควักผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดป้อยๆอย่างเผ็ดพริก
ไม่คงทนสร้างความเผ็ดร้อนอยู่นานสองนาน
ความเผ็ดผ่านไปเร็วเหมือนดั่งการวิ่งของรถไฟหัวกระสุน

*รูปบน - วะซะบิสด ฝนเดี๋ยวนั้น ทานเดี๋ยวนั้น ให้ความเผ็ดขึ้นจมูกแบบสดชื่น
ชนิดที่แบบหลอด แบบผง แบบกระป๋องตกคูไปเลย